ΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΗ

Η Βυζαντινή αγιογραφία είναι η τέχνη η οποία ήκμασε στο Βυζάντιο με τις μορφές κυρίως της τοιχογραφίας, της ψηφιδογραφίας, της μικρογραφίας και των φορητών εικόνων. Ιστορικές και αρχαιολογικές έρευνες απέδειξαν ότι η τέχνη αυτή προήλθε από την εξελληνισμένη Ανατολή. Συγκεκριμένα, δύο είναι οι παραδόσεις μέσα από τις οποίες διαμορφώθηκε. Η αρχαία παράδοση (ελληνιστική) και η ανατολική παράδοση. Από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου εξαπλώθηκε η ελληνιστική τέχνη στην Ανατολή (Συρία, Μικρά Ασία κλπ) και αργότερα με τη ζωογόνο επίδραση του χριστιανισμού δημιουργήθηκε μια γόνιμη σύζευξη. Από τη σύζευξη αυτή διαμορφώθηκε η ζωγραφική της Εκκλησίας. Η Κωνσταντινούπολη ήταν αποδέκτης όλων των επιδράσεων και καλλιτεχνικών ρευμάτων της Ανατολής, έτσι κατόρθωσε να συγχωνεύσει όλα αυτά με τον Ελληνικό χαρακτήρα και πολιτισμό της ώστε να βάλει τη σφραγίδα της στην τέχνη η οποία, από την περίοδο του Ιουστινιανού και στο εξής, διαλάμπει πλέον ως καθαρά Βυζαντινή Τέχνη. Έτσι η εικόνα με τον όρο αυτό ξεχωρίζει από τα είδη ζωγραφικής. Ετυμολογικά η λέξη εικόνα προέρχεται από το ρήμα “είκω” ( ομοιάζω, φαίνομαι ). Η εικόνα για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η γλώσσα που εκφράζει τα δόγματά της. Είναι μια θεολογία που εκφράζεται με σχήματα και χρώματα. Δεν είναι θρησκευτική ζωγραφιά, αλλά μια αγιογραφία, όπως αναφέρουν ο Ουσπένσκυ και ο Φώτης Κόντογλου.